*Dag 3 - Tienermoeders en kids dag 25/07/18

25 juli 2018 - Kampala, Oeganda

Nou raad es...

We zijn onze dag weer eens begonnen met een ontbijt... HAHAH das raar!

We ontbeten wel vroeger want we werden om 9 uur verwacht en het was ruim een uur rijden. 

Na een lang hobbelig ritje kwamen we aan in een sloppenwijk. Toen we binnenkwamen werd er geapplaudisseerd, ik weet niet precies waarom. Het gaf iedereen kippenvel!

Bij het begin durfde de meeste kindjes niet dichtbij te komen maar toen er eenmaal 1 meisje dichtbij durfde te komen kwam de rest ook los en zaten de kinderen overal! Aan je haar, gezicht, vooral aan je armen en allemaal wouden ze aandacht.

We zaten in een soort kerk voor een soort medische check voor de moeders. De moeders zaten allemaal in rijen en het was enorm druk, er was de hele ochtend chaos. We konden helpen door namen te registreren en de testen of kwaaltjes, ziekten en pijnen die de moeders en kinderen hebben, medicijnen in zakjes doen en gewoon de kinderen bezighouden.

Namen registreren NIET TE DOEN!!! De namen zijn zo bijzonder dat je niet weet hoe je ze schrijft of de namen waren eigenlijk niet eens zo bijzonder maar je verstaat de mensen gewoon niet omdat het te luidruchtig was door de mensen en de harde muziek die opstond. De fouten die werden gemaakt zorgde voor gelach maar ook voor irritaties.

Het medicijnen in zakjes stoppen was papieren zakjes vouwen en daar 7 of 10 pillen in doen.

De kindjes waren heel lief maar ook heel gretig en irritant. Een meisje met een mooie groene jurk met een kapotte rits, denk rond 2 jaar, was zooo schattig. Ze kon niet of durfde niet te praten maar kwam de hele tijd naar mij toe om te knuffelen of om op mijn schoot te zitten, ze kwam de hele tijd terug. Er was ook een jongetje met een open scheenbeen en die moest een heleboel pijn hebben gehad, maar dat liet hij niet zien.

Alexa was een meisje dat de hele tijd op haar jongere zusje lette, super grappig om te zien hoe bijna iedereen in die zaal wist dat Alexa op haar zusje moest letten en haar dan ook de hele tijd op wees.

Na een lange periode van spelen en helpen kregen we een rondleiding door de sloppenwijk waarna we pas realiseerde waar de kinderen vandaan kwamen. De huizen waarin de gezinnen die we hebben gezien slapen op het moment dat ik dit verhaal in mijn boekje schreef en elke avond slapen. Sommige gezinnen die letterlijk op elkaar slapen, de zwaarste onder en de lichtste bovenop. De gezinnen leven in een nog kleiner hokje dan mijn kamer. In de grootte van de kamer van Iwan woonde een gezin van 1 moeder en 4 kinderen.

Sommige daar verdienen door het kapot slaan van stenen (om die te verkopen als sier stenen) waar ze het minimale geld mee verdienen. Een kind begon te huilen omdat ze nog nooit een blank persoon had gezien.

De vieze geuren van de openbare wc’s die echt niet hygiënisch zijn die gebruikt worden door de hele wijk.

We raakte in gesprek met een vrouw die kettingen maakt van kralen die ze zelf maakt van papier en daar hebben wij als groep natuurlijk een paar van gekocht.

We raakte ook aan de praat met een vrouw die in een huis woont even groot als mijn kamer met 15 mensen, dat is dan een hele familie.

Toen we terugkwamen zag ik het meisje met de groene jurk weer en toen ze mij ook zag rende ze naar me toe met een super grote glimlach op haar gezicht. Ik weet nog altijd niet hoe ze heet maar met haar grote lach en geknuffel, het raakt mij nog steeds.

Hierna gingen we eten op een plek waar ook nog meer single tiener moeders zaten met zelfgemaakte kralen kettingen, armbanden, zelfs tassen. Ik heb daar nog wat armbandjes gekocht.

Na de lunch gingen we met de tienermoeders wat doen, en natuurlijk ook met de kinderen. Terwijl de rest ging nagellakken en ponpons maken, vermaakte ik met Keetje de kinderen door te gooien  met de flesjes en  de tennisballen (tennas) en basketbal die ik meegenomen had.

Ik heb daarna nog gespeeld met een meisje van 10 maanden en ik heb daar de grootste pret mee gehad. Zo schattig en enorm eigenwijs en grappig… heb echt met haar en haar moeder gelachen.

We waren allemaal zo moe bij de terugweg dat een paar in de bus hebben geslapen, ondanks de hobbelige weg. Na het praten over de belevenissen van vandaag werd het dan ook voor sommige even te veel. Dat snap ik best, we hebben hele leuke mensen ontmoet en gezien in welke leefomstandigheden ze leven… en die zijn niet zo best.

Gelukkig zijn we met een grote groep en heeft iedereen iedereen om steun bij te krijgen en te praten.

Heftig maar ook wel enorme gezellige dag!